Mój chłopak co jakiś czas wyrywa sobie parę włosów. Mówi, że to po to by je zmierzyć i faktycznie mówi mi potem jakie są długie i w ogóle, ale zaczęłam się teraz martwić.

no masakra jakaś ;/ współczuję tym ludziom :(/ E

Czytałam o tym kiedyś na onecie. To jest straszne i dziwne. Nie wyobrażam sobie zjadać włosów. ;/ No ale to jest choroba, problem i nie powinno się tak tego zostawiać tylko należy pójść do lekarza, żeby jakoś temu zaradzić.

ładnych parę lat temu słyszałam o ludziach, którzy wyrywają sobie włosy. Z całego serca im współczuję :(.

Słyszałam, oglądałam pewien program o tym. Dziewczyna musiała nosić perukę bo na głowię miała jakieś marne resztki, szkoda mi jej było.

To więcej niż straszne… tutaj idiom 'rwać sobie włosy z głowy' nabiera innego znaczenia :/

Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

o wyrywaniu słyszałam ;d
ale o zjadaniu włosów nie słyszałam
blee 🙁

Ja znam osobę,która się tym borykała a zrodziło się to z dużego stresu i niemocy. Dziś jest już dobrze i włosy ładnie odrastają do czego też się przyczyniłam ale to jest proces długotrwały.

Chyba nie ma się czym przejmować skoro robi to raz na jakiś czas 🙂

Właśnie kobiety z tego powodu często noszą peruki, a faceci golą się na łyso.

Widocznie ktoś musiał 🙂 ale na pewno nie jedna napisała chociaż jeszcze nie trafiłam na taki wpis na blogu.

Ja obgryzałam paznokcie jak byłam mała, potem zaczęłam je zapuszczać i o nie dbać i dzięki temu się oduczyłam. Niestety zamieniłam to na coś innego:/

straszna choroba, ciekawy wpis i w ogóle fajny tematyczny blog:)

Najefektywniejszą metodą (a spróbowałam ich już baaardzo dużo) jest nastawienie budzika na komórce i wciskanie drzemki co dwie minuty, przez cały wolny czas w którym normalnie wyrywalibyśmy włosy. Zazwyczaj nie zdajemy sobie sprawy że wyrywamy. Budzik jest naszą przypominajką. Dobrze jest też poprosić kogoś o pomoc, żeby też był naszą przypominajką.

Ale budzik z drzemką co dwie minuty jest fenomenalny! Powodzenia dziewczyny :*

Ludzie przedziwne rzeczy potrafią robić ze stresu. Skoro to jest objaw choroby kompulsywnej, to dobrze, że wyrywa sobie tylko włosy, a nie krzywdzi żywą tkankę swojego ciała…

Teraz powiedzenie "rwać sobie włosy z głowy" ma poparcie naukowe.

jestem w szoku….

Masz rację. To raczej był przykład, który miał zamiar pokazać ilu ludzi może cierpieć na trichotillomanię. 2% ludzi niewiele mówi, wydaje się że to mało, a konkretne liczby pokazują, że jednak jest to poważana choroba. Wydaje mi się, że lepiej gdybym porównała to do całego świata. Zedytuję ten post w wolnej chwili i bardzo dziękuję za zwrócenie uwagi 🙂
a co do zarobków to najwierniejszym wskaźnikiem ich wysokości jest moda, a średnia tak naprawdę nic nie mówi.
Pozdrawiam serdecznie 🙂

czytam i jestem zdumiona,jak dużo dziś się o tym pisze,kiedy zachorowałam,myslałam,ze jestem nienormalna,i do tego to potworne poczucie winy winy,że coś takiego robie sobie,że placzę a wyrywam,chcę przestać a niemoge,potworna choroba ktoa dane było mi przejśc,a wybuchła u mnie pod wpływem potornego napiecia i stesu,dziś na szczęście jestem już zdrowa,włosy odrosły ,i nadal rosną,:)chorowałam na tricho 8 lat,,od 3 uznaje siebie za wyleczona,pomogli i psycholodzy ,i wsparcie rodziny,no i zakończenie toksycznego małżeństwa..o tricho wiem chyba wszystko z autopsji,znam te emocje,,te bezsilnośc,lęk ,przerażenie i cholerny przymus,który nawet 9 godzin więził mnie w łazience,w ukryciu..wyrywająć włosy,dziś to w spominam,ze spokojem,z pieknymi odrosniętymi włosami,a le o tricho nie da się zapomniec,gdy się poprzez nie przeszło,gdybym mogła komuś pomoc kto się z tym zmaga,mogę porozmawiac,wiem ,że kazdy jest inny ,i innaczej znosi chorobę,ale dziś wiem,że podstawa choroby leży w głowie ,w psychice,w zranionych emocjach,dla których najskuteczniejsz jest terapia,i pomoc psychologa,mnie się udało,pokonałam po 8 latach tricho,i trzymam kciuki za wszystkich cierpiących,uznajcie przed sobą że jesteście chorzy,nie wstydzcie się,wyjdzcie z domów po pomoc,można ją skutecznie uzyskac.

hey kochana ja tez na to cierpie…;-( tzn zbieram sie

Cierpię na TTM od roku. Do tego dochodzi depresja i lęki. Nie wiem co robić by mi odrosły, ręka z automatu leci mi do głowy. Ja po prostu MUSZĘ to robić. Osoby, które wiedzą o tym, akceptują to i starają się pomóc, ale to nie tak prosto. Nie boli mnie wyrwanie kilku włosów wręcz przeciwnie, jest to przyjemne. Ból się zaczyna, gdy widzę na podłodze ile włosów wyrwałam siedząc przy komputerze lub jak przeglądam się co dzień w lustrze.

Witam serdecznie!!!
mam 27 lat. Cierpię na trichotillomanie od niemal trzech lat. Teraz mam jej nawrót. Już nie wyrywałam włosów od niemal pięciu miesięcy . Teraz znów je rwę , co wiąże się z somnifobią. Może słyszeli Państwo o tej chorobie. Mam straszne łyse placki na skroniach . Z tyłu głowy jestem prawie łysa. Także jest koszmarnie.Choruję również od dziesięciu lat na depresję. która mimo ,że leczona nasila mi się z roku na rok , co z kolei powoduje problemy z sercem. Także jest ze mną ogólnie kiepsko.

Dziękuję że jest ktoś kto z tego wyszedł,to daje nadzieję..proszę,napisz co to spowodowało? Co zmieniło się w Twoim myśleniu? Czy był jakiś moment,w którym po prostu zdecydowałaś że nie zrobisz tego wiecej, czy zdrowienie odbywało się stopniowo? Przepraszam za taką ilość pytań.. Choruje na tchm od ok 20 lat,od jakiegoś czasu uczestniczę w terapii..jak na razie bez rezultatu:'(najwiekszą moją bolączką jest świadomość,że mogę stracić włosy bezpowrotnie..to bardzo boli! Gdyby nie wiara w Boga,nie dałabym sobie rady,tego jestem pewna! Serdecznie pozdrawiam wszystkich chorych! M

mam 16 lat,ciepię od 3 lat… rówieśnicy,zresztą wszyscy dookoła, już zauważyli coraz większy brak włosów. boję się,że już nigdy z tego nie wyjdę… gdy się 'ocknę' zakładam chustę. szukam osoby,ktora sie z tego wyleczyla,podniosloby mnie to na duchu ;(

Ja mam prawie 16 lat i choruje na to od przeszło 4 lat.Staram się czymś zająć, ale to nic nie pomaga.Tez własnie szukam kogoś z kim mogłabym się nawzajem wspierać. Chętny ktoś? 🙂

Mam 20 lat. . I z problemem wyrywania włosów borykam się od 12 lat. . Początkowo były to nie wielkie ilości włosków. . Jak miałam 12 lat przez sen wyrwałam sobie rzęsy i brwi. . Spałam w pozycji embrionalnej .. Stało się tak ponieważ bardzo przezywalam rozłąke z mamą która wyjechała do Niemiec. . Gdy wróciła problem znikł. . Brwi i rzęsy szybko odorosły.. później tuż przed egzaminami na koniec roku.. ze stresu wyrwałam sobie na samym środku głowy kółko. . Na szczęście się w czasie z orientowalam .. mam bardzo długie i grube włosy. . Mam nadzieje, ze to się nie powtórzy. . Bo to jest straszne. . Gdy próbujesz się powstrzymać a te ręce ci latają same. . Nie miałam jednak problemu z "zjadaniem" włosów. . Zawsze było ich pełno wokół mnie. . Ogólnie nie lubię natknąć się na włos w jedzeniu. . Od razu odstawiam talerz. . Więc chyba nie jest ze mną aż tak źle. . Wracając do rzęs .. przez długi czas miałam z tego powodu zapalenie .. bo jak wiecie. . Rzęsy chronią nasze oczy. . A moich nie miało co bronić. . Najgorsze z tego wszystkiego jest to ukrywanie się z tym. . Ja po tylu latach nie mam na to siły. . Jeżeli znasz kogoś kto cierpi na tę straszną forme okaleczania pomóż mu. . Samemu walczy się z tym bardzo ciężko. .

Ja mam 35 lat, i z trich borykam się od 11 roku życia. Najgorzej było w podstawówce, wyrwałam sobie wtedy pół włosów z głowy, mama płakała, robiła mi awantury, nie wiedziała dlaczego tak się oszpecam, tata się też wkurzał, ale on obrał inną strategię i próbował się z tego śmiać, żeby mnie zawstydzić, żebym wreszcie się opamiętała. Generalnie żadne z nas nie wiedziało co mi dolega i dlaczego tak postępuję. Do psychologa nie poszłam, bałam się wstydu, rodzice chyba też, chodziłam jedynie do dermatologów, dostawałam od nich różne wcierki i recepty na wszelakie mazidła, pomagały na odrost. W liceum się opamiętałam, chociaż przed maturą włosy same wypadały w znacznych ilościach, na skutek stresu. Studia też były okresem w którym trich się przyczaiła, wróciła kiedy poszlam do pracy. Odkąd pracuję wyrywam, na szczęście moje ręce, które jak czasem mam wrażenie żyją swoim życiem, po kilku włosach potrafią się w porę opamiętać, jednak robię to prawie codziennie, więc włosy tracą na objętości. Kurcze, gdybym tak mogła przestać, gdybym pozwoliła odrosnąć włosom, nawet do ramion… Od 10 lat nie chodzę w rozpuszczonych włosach, wiążę je w kucyka, a raczej kucyczka, przypinam spineczki i opaseczki…. Jestem już tym zmęczona! Czasem mam przerwę, zdarza się nawet tygodniowa, rzadziej miesięczna, ale potem wszystko powraca i dalej ciągnie się w nieskończoność… Mieszkam w małym mieście, zwyczajnie wstydzę się iść do psychologa i się przyznać do tego "procederu",który tak utrudnia mi życie i ogranicza kobiecość. Tak jak depresja jest chorobą na całe życie, i są okresy remisji ale i występują nawroty pomimo leczenia, tak chyba też jest z trich. Wystarczy odpowiednio nasilony stres i … No cóż, tym którzy się wyleczyli, mieli wsparcie bliskich i olbrzymie samozaparcie, chcę szczerze pogratulować, ale jednocześnie nie traćcie czujności. Nigdy nie wiadomo kiedy ręce znowu zaczną żyć własnym życiem, poza ogólnym stanem świadomości?!

Mam 16 lat. Na trich cierpię ponad 3 lata. Zaczęło się od rzęs, potem brwi, od niedawna włosy na głowie. Brwi powoli odrosły, są nawet, nawet. Z rzęsami mam problem, nie potrafię przestać ich wyrywać. Macie jakieś sposoby? Chciałabym kiedyś mieć ładne oczy, tak, jak moje koleżanki i móc pomalować rzęsy tuszem, lecz chyba to złudne nadzieje. Nie pamiętam jak zaczęła się cała ta eskapada, ale wiem, że nasiliło się to w związku z odczuciem odrzucenia przez bliskie mi osoby i chyba braku odpowiednich relacji, braku jakichkolwiek innych uczuć oprócz pewności, że jestem kompletnie niepotrzebna. Moi rodzice niczego nie zauważają, albo po prostu nie chcą, podejrzewam, że to przez nasze beznadziejne relacje, a w zasadzie relacje, których totalnie nie ma. Często trochę włosów mi odrasta, ale zaraz potem znowu zaczynam ja wyrywać. W tych dość częstych momentach po prostu nienawidzę siebie za to.

Witaj! Koniecznie musisz poprosić o pomoc szkolnego psychologa/pedagoga. Możesz też porozmawiać o tym z rodzicami, choć pewnie były już takie rozmowy. Najlepiej wybrać się do psychologa, specjaliści są od tego, żeby pomóc takim osobom jak Ty. Nie bój się prosić o pomoc. Mam nadzieję, że wkrótce wszystko będzie u Ciebie ok 🙂